Ό, τι σοφότερο ακούστηκε ποτέ. Το ψέμα κάποια στιγμή αποκαλύπτεται και η αλήθεια αποκαθίσταται. Ο μύθος όμως, η δαιμονοποίηση “ριζώνουν και δε βγαίνουν”, κατά πως λέει και ο λαός μας.
«Ο μεγάλος εχθρός της αλήθειας, συχνά,
δεν είναι το ψέμα- εσκεμμένο, πλαστό, ανέντιμο-
αλλά ο μύθος –επίμονος, πειστικός και ρεαλιστικός» (Τζων Φ. Κέννεντυ).
.
Θα μπορούσε να κυκλοφορεί ως ανέκδοτο στις έδρες Ιστορίας των Πανεπιστημίων παγκοσμίως. Εβδομήντα (70) χρόνια μετά, ακόμη διστάζουμε να …. “ΔΙΑΤΥΠΩΣΟΥΜΕ” μία “σαφή ιστορική αφήγηση” για την απάντηση της Ελλάδας στο τελεσίγραφο των Ιταλών το 1940. Μιλάμε για το περίφημο, πλην, πέρα από κάθε κανόνα και όρους Ιστορικής αφήγησης, δαιμονοποιημένο “ΟΧΙ”.
Κι όμως όλη η κουλτούρα μας, με πρώτο τον Όμηρο, διέπεται από τον πιο “στυγνό” ρεαλισμό.Όλα λέγονται με το όνομά τους. Δεν υπάρχει ούτε ένα γεγονός, ούτε ένα πρόσωπο στον Όμηρο, ατεκμηρίωτα. Δεν υπάρχει ούτε ένα γεγονός, ούτε ένα πρόσωπο στον Όμηρο, χωρίς σαφή αιτιολόγηση της παρουσίας και της δράσης του.
Τώρα αν εμείς έχουμε μετατρέψει την ιστορία μας σε…. παιχνίδι των 10 ερωτήσεων, ώστε να χωρούν πολλές απαντήσεις….. μία για τον καθένα….!
Ο Πόλεμος του 1940 είναι ο Μόνος και…. μοναδικός Πόλεμος στον οποίο πέρα από το ΔΙΚΙΟ του ο Έλληνας, Ηγεσία και Λαός, για πρώτη φορά μετά το 1821, έβλεπε να δοκιμάζεται, τόσο άμεσα, τόσο προκλητικά και το Εθνικό του ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Στην συνείδηση και του πιο απλού Έλληνα, ο Πόλεμος αυτός πέρασε, όχι ως πόλεμος κερδών (τουλάχιστον άμεσων),ως πόλεμος διεκδίκησης κλπ αλλά πρωτίστως ως ΠΡΑΞΗ Χρέους και Τιμής.
Η Ιστορία (συγγ)γράφεται με τεκμήρια και ονόματα και όχι με δαιμονοποίηση και την λογική των…. ευαίσθητων (κατά περίπτωση) προσωπικών δεδομένων.
“Έτυχε” τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας να είναι ένας…. 70 χρονος και μάλιστα κοντός.
Τ Ο Τ Ε, ψηλός- κοντός, ήταν αυτός.
Και ως πρωθυπουργός, ΕΚΕΙΝΗ την στιγμή, (όλοι συμφωνούμε ότι) έκανε αυτό που έπρεπε.
(Σημείωση: Ο ίδιος ο… “περί ου ο λόγος” πρωθυπουργός άλλωστε ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΕ αναλυτικά την απόρριψη του Ιταλικού τελεσιγράφου)
Παρόλ’ αυτά εμείς, οι αγχίνοες Έλληνες, κατά πως θα έλεγε και ο Ρήγας, επιμένουμε….
και ποια τα αποτελέσματα;
Το «ΟΧΙ»: επετειακό φετίχ διαρκείας. Πολύ «ψωμί», για να το αφήσουμε σε έναν.
Το γεγονός μέγιστο. Η λέξη μικρή.
Επειδή όμως η λέξη είναι μικρή, στο…. μάτι, δημιουργήθηκαν προβλήματα στο «πακετάρισμα» λίγο μετά. Διευκρινίζω με ένα παράδειγμα: Το «Ελευθερία ή θάνατος» λ.χ του 1821, αντίθετα με το…. συνοπτικό «ΟΧΙ», προσφερόταν μια χαρά για «πολυ-πακετάρισμα».
Είχε…. για όλους:
Άλλοι, αφελείς ονειροπόλοι, πακετάρισαν «Θάνατο και Αγώνα», ΑΛΛΟΙ πακετάρισαν…. οι πιο ξύπνιοι «Ελευθερία και κέρδη», άλλοι “κοτσαμπασισμό και αμφισβήτηση” οι πιο ψαγμένοι κλπ. Σε κάθε περίπτωση όμως, καθαρά και διακριτά πράγματα.
Έβλεπες καθαρά τα “πρόσωπα” καθαρά τα “πράγματα” (είχαν όνομα).
Δηλαδή ΤΟΤΕ, δεν υπήρχαν τα…. προσωπεία ΔΕΞΙΟΣ (λ.χ Αυστρία), ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΟΣ (Αγγλία), ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ (κατά πρόληψιν Ρωσία), ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟΣ (Γαλλία).
Σημείωση: Ίσχυε ακόμη τότε η κεκτημένη της Γαλλικής Επανάστασης: Ορεινός, Πεδινός, Ποταμίσιος (…. Ζιρόνδ) κλπ
Δεν χρειάζονταν λοιπόν Προσωπεία (τα οποία μπορούσες και μπορείς πάντα και να αλλάξεις κατά περίπτωση !!!) ούτε και ευαίσθητα προσωπικά….. καταφύγια.
Όλα, στα…. ίσα:
Αγγλικόν κόμμα Μαυροκορδάτος. Τσεκουράτα (!), Γαλλικόν κόμμα Κωλλέτης, Ρωσικόν κόμμα Μεταξάς μεν…. Ανδρέας δε (σπεύδω να το διευκρινίσω, πριν… παρέμβει η αντι- ιστορική… ευαισθητοποιημένη δαιμονοποίηση του ονόματος).
Επιστροφή στο “ΟΧΙ”.
Μικρή λοιπόν η λέξη: Οπότε; “…. διεμερίσαντο τα ιμάτια….”: (Για να έχουν να πάρουν όλοι).
Ποιος την είπε, Πότε την είπε, Γιατί την είπε, Πώς την είπε. Μήπως… να μην την έλεγε; Μήπως να έλεγε….. «ναι μεν αλλά…»;
Κι όλ’αυτά γιατί δεν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Κάπως έτσι άρχισε Ο ΚΑΘΕΙΣ το ΔΙΚΟ του πακετάρισμα. Άρχισε, αλλά δεν λέει να τελειώσει, κοντά 80 χρόνια (!)
Και όλα αυτά, για να αποδείξουμε ΤΙ;;; Να λέμε ΕΜΕΙΣ “ένα”, για να έχουν να λένε οι “Ξένοι” δέκα (εκ των οποίων τα 9 ψιλό γαζί…..)
Παρενθετικά: Έχω την περιέργεια: Ποια Εφημερίδα ή ποιο κανάλι θα ήθελε, με μια μικροέρευνα, να μας πληροφορήσει:
α) Εάν φέτος ξένα Μέσα ασχολήθηκαν, ΑΦΙΕΡΩΣΑΝ (!) κάποιες κουβέντες για το “ορόσημο” (!!!) ολόκληρου (!) του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όπως μας άφησαν να πιστεύουμε τότε;
β) Εάν υπήρξε κάποια δήλωση ξένου Ηγέτη, για ένα τόσο σημαντικό γεγονός (!).
Αντί να προσγειωθούμε,
ζούμε τους μύθους μας και το ιδιότυπο Ελληνικό σκέπτεσθαι.
(Ατάκα από το παλιό σοφό Ελληνικό σινεμά: Λάμπρος Κωνσταντάρας: “Βουλιάζουμε εμείς, βουλιάζει η Αθήνα. Εάν όμως βουλιάξει η Αθήνα, θα βουλιάξει η… Ελλάδα. Εάν βουλιάξει η Ελλάδα, θα βουλιάξουν τα… Βαλκάνια… Μετα όλη η Ευρώπη και βεβαίως και ο υπόλοιπος πλανήτης….)
Στο μεταξύ πολλοί νεκροί … λέγεται ότι περιμένουν ακόμη “να ευρεθώσιν… εις αναίρεσιν…”.
Ιστορία ή φετιχισμός λοιπόν;
Και… δύο μαρτυρίες εποχής. (έτσι για λίγο…. κλίμα εποχής):
Α) 1936. Ο Νίκος Γκάτσος συλλαμβάνεται με ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη στην τσέπη. Του τα έστειλε ο Σεφέρης από το Λονδίνο, όπου υπηρετούσε ως διπλωμάτης. Διαβάζουν τα ποιήματα οι ανακριτές… και κάπου ανακαλύπτουν τον στίχο «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει…». Πυρ και μανία:
«Γιατί ρε….. ρεμπεσκέ. Τι έχει η Ελλάδα και σε πληγώνει…»; (από το Διαδίκτυο)
Ας κάνουμε ένα φλας-μπακ, που λέμε και στην Ελλάδα.
Ο Αισχύλος θέτει το ερώτημα, άκουσον, «Ήρωας ή προδότης ο Αχιλλέας».
Φανταζόμαστε τον Αισχύλο ανακρινόμενο από ανακριτές ως οι ανωτέρω;
Καθόλου απίθανο, αν σκεφτούμε ότι ένα τέτοιο «ανόσιο δίλημμα»
(πλην ερώτημα συνείδησης, αυθεντικής ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ και ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ)
θα ενοχλούσε την “θεσμοθετημένη” δυστυχώς εν Ελλάδι δαιμονοποίηση.
«Σιγά τον… Ποιητή! Να πει το παλικάρι μας προδότη…» (!!!)
Β) Παύλος Παλαιολόγος ( χρονογράφος): Των γενεών τα συνηθισμένα … λάθη….!
Γράφει ο κορυφαίος χρονογράφος μας:
«Οι γονείς μας, ήρωες των Βαλκανικών Πολέμων και του Μικρασιατικού, έλεγαν εμάς τα παιδιά τους, «αλήτες» που ενδιαφερόμαστε μόνο για διασκεδάσεις και καλή ζωή. Κι όμως…», συνεχίζει ο Παύλος Παλαιολόγος,
«αυτά τα παιδιά, που τα… λέγανε αλήτες,
όταν επέστη η στιγμή,
φόρεσαν το χακί και έγραψαν το αθάνατο έπος του 1940».
Επιλογικά, μια λιτή, ρεαλιστικότατη άποψη του Μάνου Χατζιδάκι.
“Γιατί είπε το «Όχι» ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Και αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία – μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; – και ύστερα μέσα στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα”. (διαδίκτυο, TVXS).
“Προφητικός” ο Μάνος Χατζιδάκις, όταν τότε όλοι περιμέναμε τον… Παράδεισο της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όχι (!). Ας μην αναπαράγουμε εξωλογικούς όρους.
Καθόλου προφητικός (!).
Απλά ρεαλιστής, αναπτύσσοντας ένα ορθολογικό σκεπτικό με όρους ιστορικούς και “ονομάζοντας” (!) τα πράγματα, σύνδεσε το “ΟΧΙ” με…. προβλεπτέες και προβλεπόμενες (αναμενόμενες) αλήθειες που μας ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΤΩΡΑ, που (προσδι)ορίζουν την Ζωή μας ΣΗΜΕΡΑ (!!!)