ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Δημοκρατία
-Η μόνη αληθινή Δημοκρατία που υπήρξε, είναι αυτή που «έγραψε»
ο Θουκυδίδης: Δηλαδή έμεινε στα… χαρτιά.
– Το μεγαλείο της Αθηναϊκής- Ελληνικής Δημοκρατίας έγκειται σε ένα και μόνο
γεγονός: Το ότι θεσμοθέτησε και εισήγαγε-πρόσφερε όντως στο Ανθρώπινο-Πλανητικό Λεξιλόγιο, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ (!!!) την έννοια της «ΛΑΪΚΗΣ συμμετοχής».
– Ως πράξη, ως εφαρμογή, ΟΜΩΣ, από την γέννησή της ακόμα, έδειξε το ευάλωτο και τις εγγενείς ανασφάλειες του… χαρακτήρα της. Δεν είναι της ώρας να απαριθμήσουμε τα (μοιραία, αυτοαναιρετικά) λάθη της, σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς.
-Το Βασικότατο, η μητέρα όλων των λαθών:
Άφησε άθικτο το παιχνίδι «Πλούτου-Φτώχειας», εισάγοντας έτσι (ακούσια) στην συνείδηση του ανθρώπου και…. της Ιστορίας, σαν κάτι φυσιολογικό και αναγκαίο κατά κάποιο τρόπο, το… τρίπτυχο, που ταλανίζει μέχρι ΚΑΙ σήμερα τον κόσμο:
«Ο Πλούσιος κερδίζει,
ο Μέσος πολίτης αμείβεται,
ο Φτωχός πολίτης επιδομα-τείται»
– Δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να υπερβεί τον εαυτό της. Λίγο πιο ‘ΚΕΙ…. Χουνταίνει, λίγο πιο ‘ΔΩ … Λαπαδιάζει. Κατά συνέπεια, η Δημοκρατία είναι ένας διαρκής αγώνας… ισορρόπησης.
-Μια κουβέντα κορυφαίας προσωπικότητας, παρά τον κυνισμό της, τα λέει όλα, ή μάλλον δίνει την… εκκίνηση σχετικών προβληματισμών
«σημασία δεν έχει ΠΟΙΟΙ ρίχνουν τις ψήφους, αλλά ΠΟΙΟΙ τις μετρούν».
(Το… οποίον: Και στην Δημοκρατία, κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους… άλλους).
Ωστόσο η Δημοκρατία, έστω και έτσι, αποδείχτηκε (!) ιστορικά ότι είναι το «καλύτερο» και μακράν, το δημοφιλέστερο των Πολιτευμάτων.
Απόδειξη ότι όλα τα καθεστώτα, ακόμη και τα… πολύ καθεστώτα, θέλουν στην…. ούγια τους να γράφεται απαραιτήτως και η λέξη Δημοκρατία.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: Ανωνυμία και Διαδίκτυο
Είχα ξεκινήσει παλιότερα ένα σημείωμα για το πολυσυζητημένο θέμα της “Ανωνυμίας”, αλλά στην πορεία προέκυψε τουλάχιστον… εξασέλιδο.
Το… ξανακοίταξα.
Το πύκνωσα, έκανα περικοπές, διέγραψα… κοιλιές, βερμπαλισμούς, αμπελοφιλοσοφίες, παράπλευρα κλπ. Τίποτα.
Δεν “έπεφτε” κάτω από τις τέσσερις σελίδες….. (!)
Όντως μεγάλο το θέμα και ιδιαίτερα σημαντικό, για να το περνάμε με αντιπαραθέσεις, μόνο, απόψεων.
Μερικά γενικά πρώτα, από το ως άνω σημείωμα: Τα παραδείγματα, σκοπίμως, άμεσα αναγνωρίσιμα.
Πρώτον:
Ανωνυμία, ΔΕΝ σημαίνει κατανάγκη, κρυψίνοια, απόκρυψη και εξ ορισμού αρνητική πρόθεση και διάθεση.
Όταν ο Ξενοφώντας “υπέγραφε” τους… Μυρίους του, ως Θεμιστογένης, δεν… κρυβόταν,
ούτε και είχε… κακές προθέσεις.
Χωρίς την «εντιμότητα» (!) του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα, το Σωκρατικό Πάνθεο θα έμενε…. Ανώνυμο, με δεδομένο ότι ο ίδιος ο Σωκράτης δεν θέλησε να… «υπογράψει» το έργο του και βέβαια όχι γιατί…. «εισήγαγε καινά δαιμόνια….»
Παρεμπίπτουσα Σημείωση: Όταν ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ=Επιστήμη, έπεφτε “θύμα” προκατειλημμένων… “δαιμονίων” ΚΑΙ (!) επί Αθηναϊκής Δημοκρατίας….!
Πιο χαρακτηριστική και από του Σωκράτη είναι η περίπτωση….. δίωξης κατά του “ασεβούς” Αναξαγόρα, γιατί:
Κάποιος μάντης (!!!) Διοπείθης πέτυχε να ψηφιστεί από την εκκλησία του Δήμου (!), να δικάζονται όσοι δεν πιστεύουν (;) στους θεούς, (και θεωρείται ότι δεν πιστεύουν) επειδή ασχολούνται με τα ουράνια σώματα(!). { εισαγγέλλεσθαι τους τα θεία μη νομίζοντας ή λόγους περί μεταρσίων διδάσκοντας}.
Πάμε σε… άλλους χρόνους και καιρούς:
Ο Ρήγας υπέγραφε φαρδιά-πλατιά. Ο “Ανώνυμος Έλλην” όχι.
Όμως ισότιμοι και οι δύο (εάν τελικά δεν είναι το ίδιο πρόσωπο) στο «εικονοστάσι» της Πατρίδας.
Από την άλλη, ΑΝΩΝΥΜΗ η «Πατρική Διδασκαλία» (το κήρυγμα αυτό ραγιαδισμού και εθελοδουλίας), ΕΠΩΝΥΜΗ η απάντηση, «Αδελφική Διδασκαλία» του Αδ. Κοραή.
«Ανώνυμη» και η βάση-προετοιμασία του ΑΓΩΝΑ του 1821….!
Συνεχίζουμε:
Το πιο ΤΡΑΓΙΚΟ γκράφιτι (“ΑΝΤΙΟ ΝΙΟΤΗ”) σε τοίχο της Μικράς Ασίας γραμμένο ως μια ανώνυμη «κριτική» σε έναν αδιέξοδο, , από ένα σημείο και μετά, πόλεμο, από “κάποιο” παλικάρι που από όλα τα “ΔΕΙΝΑ”, ιεράρχησε, ως πρώτο, την λεηλασία της νιότης του.
Και αυτό κατέθεσε «ανώνυμα».
Δικαίωμά του. Φόρεσε το «χακί» στα 20-25 του και, ΑΝ ΕΠΕΖΗΣΕ, το έβγαλε στα 35 του χρόνια.
Εν τέλει: Η ανωνυμία, το ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην Ανωνυμία, είναι κάτι πολύ ευρύτερο και σημαντικότερο, από όσο ίσως…. φαίνεται.
Είναι Επιλογή-καταφύγιο προσωπικής ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ:
«Ανωνύμου του Έλληνος» ή καλύτερα “Ανωνύμων των Ελλήνων” είναι η προκοπή αυτού του Έθνους:
Ως ΑΝΩΝΥΜΟΙ, δημιούργησαν… Τραγούδι και Λαϊκή Παράδοση (!), τους ασφαλέστερους Πυλώνες της… ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ μας. (Και μόνο αυτό το ΟΞΥΜΩΡΟ= Ανωνυμία- Ταυτότητα, είναι αρκετό).
Ως ανώνυμοι συνθέτουν την «ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ», αυτήν την σημαντικότατη άτυπη μορφή «ΛΑΊΚΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ» (!!!), βασικότατη παράμετρο, στο Πολιτικό και Κοινωνικό «γίγνεσθαι».
ΚΑΙ,
Ως ανώνυμοι “βρίσκονται” (ΚΕΙΝΤΑΙ) σε κάποιο Μνημείο….. “Άγνωστου Στρατιώτη”.
(Φοβερή λέξη: Άγνωστος…. ούτε καν … ανώνυμος) !
Αυτά για την ευρύτερη Ιστορία και την ηθική της ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ.
Επί του πρακτέου όμως:
Η Ανωνυμία στην εποχή του Διαδικτύου:
Γνωστή η κουβέντα του Κων/νου Καραμανλή: “Στην Πολιτική γίνονται πράγματα που ΔΕΝ λέγονται και λέγονται πράγματα που δεν γίνονται”
Που σημαίνει:
Η ιδιοτύπως ανώνυμη, οποιαδήποτε και οποτεδήποτε, “Πολιτική” (Μορφή ανωνυμίας της είναι οι υπόγειες διαδρομές της, το 30ετές απόρρητο εγγράφων, οι διαβαθμίσεις ασφαλείας κλπ), έχει και δικαιώνει (!) ως αντίποδά της, την “ανώνυμη” άποψη του Πολίτη, ως ΔΙΚΑΙΩΜΑ και ΕΠΙΛΟΓΗ του.
Κι εδώ πλέον ανοίγει ένα άλλο μέγα θέμα, αυτό των κανόνων διαχείρισης από τον καθένα μας, αυτού του δικαιώματος.
Αλλά αυτό είναι μια…. άλλη ιστορία!