Ο Όμηρος, ο Ποιητής της διπλανής μας πόρτας.
Αν τον κατεβάσουμε από τα “εικονοστάσια”, θα ανακαλύψουμε έναν ΓΗΙΝΟ, ΑΛΗΘΙΝΟ Όμηρο, που γράφει για τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ….. και μόνο! Το έργο του είναι και η ανθρώπινη “ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ” του. Είναι το ΟΡΑΜΑ του για την Ζωή.
Αν ψάχνουμε λ.χ τις…. μυθικές και…. μυστηριώδεις ΣΕΙΡΗΝΕΣ, σε μυθικούς και μυστηριώδεις τόπους, ΔΕΝ θα τις βρούμε ΠΟΤΕ. Οι Σειρήνες όμως της Οδύσσειας, είναι ξεκάθαρες. “Λένε”, ως Χ Α Ρ Α Κ Τ Η Ρ Ε Σ ενός ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ έργου, αυτά που ο Ποιητής θέλει να πουν. Και “λένε” π ο λ λ ά στον “δεμένο” Οδυσσέα….
Αν προσέξουμε λ.χ ότι στον Όμηρο τα κουπιά λέγονται ΚΑΙ “πτερά”, δεν θα ξαναψάξουμε για…. “ιπτάμενα πλοία” (Διαδίκτυο) στον πιο ΡΕΑΛΙΣΤΗ των Ποιητών.
(στο Διαδίκτυο επίσης : Ομηρικός Οδυσσέας- Τρωικός Οδυσσέας)
Στο θέμα μας όμως:
Το πρώτο μεγάλο “έργο” του Ομήρου, είναι ότι κατόρθωσε να “κρύψει” την αρκετά
περιπετειώδη καταγωγή του.
Ο Όμηρος πάντα έφερε το “στίγμα” του “αγνώστου πατρός”.
Το γιατί, στην συνέχεια:
Ας πούμε, ότι ήταν ο δισέγγονος κάποιου Ο μ ύ ρ (ητ) ο υ. Έτσι λεγόταν ο προπάππος
του. Αν αυτό βοηθάει και πόσο ως προς το…. όνομα… δεν γνωρίζω.
Ούτε και θα μπω στα… χαοτικά του Ομηρικού… προβλήματος.
Απλώς στα…. υπόψη.
Και να πως αρχίζουν τα… πράγματα:
“…. Ούτος δε ο Μελάνωπος, έγημεν (=παντρεύτηκε) εν τη Κύμη
την θυγατέρα…Ομύρητος ; (ή…. Ομυρήτου), και αυτώ γίγνεται θήλυ τέκνον… Κρηθηίδα“.
Η Κρηθηίδα ήταν η μητέρα του Ποιητή.
Γιατί όμως ο Όμηρος πάντα έφερε το “στίγμα” (τότε δεδομένα), του “αγνώστου πατρός” και αισθανόταν προφανώς περίπου νόθος (=ασαφούς καταγωγής, ως προς τον πατέρα)
θα καταλάβουμε τον λόγο, αν δούμε μερικά ακόμη σχετικά:
“Χρόνου δε προϊόντος… συνέβη την παίδα (Κρηθηίδα) μιγείσαν ανδρί λαθραίως…”
.
“Λαθραία” λοιπόν η συνεύρεση της Κρηθηίδας με άγνωστο νεαρό (σίγουρα Έλληνα)
στην κτιζόμενη ΤΟΤΕ (από “παντοδαπά έθνεα Ελληνικά“) KYMH.
“αισχύνη και συμφορά” χαρακτηρίζει το γεγονός της παράνομης εγκυμοσύνης
ο θετός (επίτροπος) πατέρας της. (Οι βιολογικοί γονείς της Κρηθηίδας είχαν πεθάνει).
.
Όπως και να έχει ο Όμηρος στα δύο έργα του, ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΣΕΙΑ, ασχολείται
συχνά πυκνά με το θέμα των παιδιών αυτών, Ι Σ Ω Σ και για προσωπικούς λόγους,
όχι μόνο ιδεολογικούς.
.
Πόσο αυτό φαίνεται στο έργο του;
Θα μείνουμε μόνο σε ένα:
Η “αιρετική” κουβέντα του ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ στην α ραψωδία της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ είναι περίπου τολμηρά Α Υ Τ Ο Β Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Κ Η:
Την διακινδυνεύει όμως ο Όμηρος και για την οικονομία της Οδύσσειας, αλλά και ως προσωπικό γεγονός.
(Ου γαρ πω τις εόν γόνον αυτός ανέγνω=Ποιος στον κόσμο μπορεί να γνωρίζει
με σ ι γ ο υ ρ ι ά ποιος είναι ο… πατέρας του;;;;)
Δείτε και τον ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ Ομηρικό λόγο στην Οδύσσεια:
“ξείνε, ατρεκέως (=από καρδιάς) αγορεύσω.
Μήτηρ (Πηνελόπη) φησί, ΑΥΤΟΥ (Οδυσσέως) έμμεναι.
Εγώ γε ΟΥΚ ΟΙΔΑ.
Ου γαρ πω τις, εόν γόνον, αυτός, ανέγνω…” (Οδύσεια, ραψ. α 214…)
(Σημείωση: Για την αισθαντικότητα του “ΑΝέγνω”. Όχι απλά να “γιγνώσκω”
αλλά, πέραν αυτού, ΚΑΙ να “ΑΝΑγιγνώσκω= α ν α γ ν ω ρ ί ζ ω ΩΣ…”)
Το μέγα θέμα ΑΓΩΓΗΣ (γέννηση παιδιού– “κοντά” στο παιδί, που θέτει ΗΔΗ ο Όμηρος) είναι τεράστιο, το αφήνουμε για άλλη φορά και
Κλείνουμε με την γέννηση του Ομήρου:
“Επίτοκος ούσα… εξελθούσα η Κρηθηίς, μετά άλλων γυναικών προς εορτήν τινα,
επί τον ποταμόν τον καλούμενον Μέλητα,
τ ί κ τ ε ι τον Όμηρον….
ου τυφλόν, αλλά δεδορκότα…(=με πολύ καλή όραση)”
Έτσι, κατά τον βιογράφο… “Ηρόδοτο”, (vita Herodotea).
γεννήθηκε υγιέστατος ο Όμηρος, για να… χαρίσει στον ανθρώπινο Πολιτισμό
τα δύο του Αριστουργήματα.
Υ.Γ:
1) Ο Όμηρος, σε αντίθεση με τον άγνωστο πατέρα του, ΒΙΩΝΕΙ τον αγώνα και την αγωνία της μητέρας του, να τον… μεγαλώσει και να τον… σπουδάσει, στην Σμύρνη, κοντά στο… γεροντοπαλήκαρο (=μονότροπος εών) Φήμιο.
Όλα αυτά “βγαίνουν” στα έργα του.
Και στην ΙΛΙΑΔΑ και στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ η μορφή της “μάνας” ( έμμεσα και της οντότητας “γυναίκα”) είναι κάτι ΙΕΡΟ και ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ό,τι πιο ανεκτίμητο, για τον Ποιητή. Το πλήθος των ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ γυναικών στο έργο του είναι ενδεικτικό. (Από τον χαρακτήρα Αθηνά μέχρι την Ελένη και την Πηνελόπη…. κ. α. π)
Εμείς όμως τώρα, για τις ανάγκες του σημειώματος, ας δούμε κάτι…. έμμεσα “ολοκάθαρο”,(ΜΕΣΑ) από το έργο του:
Η συνάντηση του Ο Μ Η Ρ Ι Κ Ο Υ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ “Οδυσσέα” με την “σκιά” της νεκρής μητέρας του, στο καταθλιπτικό περιβάλλον του… Άδη, αποκαλύπτουν και τα προσωπικά συναισθήματα του Ποιητή, για την δική του μητέρα:
“Χύθηκα τότε τρεις φορές να την σφιχταγκαλιάσω,
μα τρεις φορές μου πέταξε σαν όνειρο, σαν ίσκιος”
(σκιή, είκελον ονείρω) (ραψ. λ)
( Οι στίχοι αυτοί ΚΑΙ την οικονομία του έργου εξυπηρετούν, ΑΛΛΑ ΚΑΙ “έδωκεν χάριν ην είχεν (την ευγνωμοσύνη) που χρωστούσε στην μητέρα του….”, ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ Όμηρος, όχι ο μυθοποιημένος Ποιητής).
(Η “βιογραφία” αυτή είναι, και κατά Κορδάτο, η αξιολογότερη από τις υπόλοιπες).