Ο Όμηρος δεν κάνει διάκριση ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ και ΥΛΙΚΟΥ Πολιτισμού
(τουλάχιστον όπως εννοούνται σήμερα)
Σχεδόν ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ
το καινούργιο και μιλάει με ανυπόκριτο θαυμασμό γι’ αυτό:
Είτε πρόκειται για το “χάλκινο κάστρο” του Αίολου,
είτε για τα ρομπότ του Ηφαίστου.
Είτε μιλάει για την μεθοδικά οργανωμένη “Γαλακτοβιομηχανία” του Κύκλωπα,
είτε τα προηγμένα “ναυπηγεία” των Φαιάκων και τις αστικές καταναλωτικές
επιπτώσεις ΕΥΖΩΙΑΣ ,από τον πλούτο που αποκομίζουν οι “περικλυτοί ναυπηγοί”:
Ο Αλκίνος είναι σαφέστατος: “Εμάς ξένε δεν μας ενδιαφέρουν τα όπλα και ο πόλεμος.
Μας αρέσουν οι χοροί, τα τραγούδια και τα…. μαλακά κρεβάτια του έρωτα”
(Κάτι που “διαπίστωσε” και ο ίδιος ο Οδυσσέας, που δεν χάνει τέτοιες…προσφορές).
Είτε μιλάει για τα άκρως “περίεργα” (αλλαγή συνείδησης, προσωπικότητας…)
“πειράματα” της “φαρμακοποιού” ΚΙΡΚΗΣ, είτε για τις παραπλανητικές, πλην
ιδιαίτερα ΕΛΚΥΣΤΙΚΕΣ “Διαφημίσεις” των Σειρήνων.
Είτε αναφέρεται στο ονομαστό “ΟΙΝΟΠΟΙΕΙΟ” του Μάρωνα στην ΘΡΑΚΗ,
είτε στην μεθοδική= επιστημονική καλλιέργεια των αμπελώνων…
κλπ, κλπ
……
Εν ολίγοις ας δούμε τον ΡΕΑΛΙΣΤΗ Όμηρο και τον “κόσμο” του, χωρίς την παρουσία του “εξωτικού στοιχείου”, των “Ομηρικών θεών” και των “οιωνοσκόπων”.
Έτσι θα δούμε να συμβαδίζουν:
Η Ανδρεία δίπλα στο τέχνασμα
Η γενναιότητα δίπλα στο καινούργιο όπλο
Η ΣΤΑΘΕΡΗ αξία δίπλα στον τρόπο διαχείρισης του τυχαίου
Το συναίσθημα αξιολογείται σε σχέση με το αποτέλεσμα
Είναι μετρήσιμο:
Ενδεικτικά:
Στον Μενέλαο που θα διστάσει, θα “λυπηθεί” να σκοτώσει τον
αντίπαλο Τρώα που τον εκλιπαρεί, παρεμβαίνει ο Αγαμέμνονας και φυσικά
του αλλάζει την γνώμη:
“σου το…. συγύρισαν καλά το σπίτι οι Τρώες…..Μενέλαε….”
Άλλωστε, όπως θα δούμε σε επόμενο σημείωμα, ο ίδιος ο Όμηρος
ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ με δικούς του κανόνες και στοχεύσεις το ΧΑΟΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
που κληρονόμησε….! Είναι και ο πρώτος του άθλος.