Περί θαυμάτων και Φωτός
.
Ως “θαύματα” θεωρώ:
.
—Την ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ τελειότητα του Λόγου του Χριστού. Αλάνθαστος, χωρίς ΟΥΤΕ ΜΙΑ αστοχία, παραμένει, ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΣ 2.000 χρόνια μετά, Μεσα από την ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ ευρύτητα (πλήθος Συνωνύμων) και ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ (κυριολεξία και πλούσια μεταφορικότητα) της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ (ε ξ ω σ τ ρ ε φ ο ύ ς Αλεξανδρινής) ΓΛΩΣΣΑΣ.
— Τις ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ
— Την επι του ΌΡΟΥΣ ομιλία: “Ουαί υμίν…. υποκριταί” / “Εάν απάσας τας γλώσσας λαλώ, ΑΓΑΠΗΝ δε μή έχω….”
—Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω
—αφέονταί σου αι αμαρτίαι…..
—ασθενείς και διπόροι αμαρτίαν ουκ έχουσιν
—Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τί ποιούσι
—απελθέτω το ποτήριον τούτο… / περίλυπος εστιν η ψυχή μου….
—ευκοπότερον κάμηλον διελθείν….
— ιδόντες φως εσπερινόν…. / φωναίς αισίαις…
………………………….
.
Όντως αυτό είναι “θαύμα”. Να ψάχνεις σημείο να… το παίξεις “διαφωνία και αντίρρηση” (κάμερα σε μένα) και να μήν βρίσκεις….!
.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ως Χριστιανό, ΠΟΣΩΣ με ενδιαφέρει, αν κάποιος “αποδείξει” (και μπράβο του και μαγκιά του δηλαδή του ανθρώπου) ότι κάποιο θαύμα, δεν είναι…. θαύμα.
.
Η Πίστη (σε ΚΑΘΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ άλλωστε) είναι (ΗΤΑΝ) ΠΑΝΤΑ υπόθεση πιο “ΣΥΝΘΕΤΗ” και ΠΑΝΤΑ κάπου “ψηλότερα” στην ΚΛΙΜΑΚΑ των ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ Αναγκών……!
.
Την “διάκριση” την διδάσκει ο ίδιος ο Χριστός, με εκείνη την σοφή “μεταφορά”, μέσα από την πολυσήμαντη “ΛΑΪΚΗ λιτότητα” (=ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ) της ΕΞΩΣΤΡΕΦΟΥΣ Αλεξανδρινής ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ μας γλώσσας:
.
“Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ”. Που θα πει:
Ανάγκη Ορατών ΓΗΙΝΩΝ Συμβολισμών Πίστης (από την μια) / Η Πίστη, το ΥΠΕΡΟΥΣΙΟ (από την άλλη).
.
Κάτι σαν το Μοναστήρι που προεκτείνει και ΑΝΥΨΩΝΕΙ την ΓΗΙΝΗ φυσικότητα του βράχου (εικόνα, Άγιο Όρος).
.