Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο….
Ελλάδα= Εκεί γύρω στο 1950.
καπνοχώραφο, αλώνια, φωλιές πουλιών στα δέντρα,
Κυριακάτικο σεργιάνι πάνω κάτω στον μεγάλο…. χωματόδρομο, κυνηγητό και ξύλο με το γειτονικό χωριό, μετά από κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα,
ή κυνηγητό και πετροπόλεμο με τους άλλους μαχαλάδες,
όταν δεν είχε ποδοσφαιρικό αγώνα,
ακούγαμε το κουτσομπολιό στο γυναικείο “στέκι” της γειτονιάς
(Ο χαράλαμπος με την Κούλα κλέφτηκαν),
σινεμά στον τοίχο του Σχολείου, από τα ΤΕΑ μας λέγανε,
τα κάρα “παρκαρισμένα” στον δρόμο…!
Και κατάσκοποι….! Πολλοί κατάσκοποι.
Τί φόβους μας… κληροδότησαν οι…. μεγάλοι.
“Μπαμπά, ένας…. κατάσκοπος ρ ω τ ο ύ σ ε να Μ Α Θ Ε Ι πού είναι το σπίτι του θείου Θανάση”.
Θολή η μνήμη ενός 6χρονου παιδιού τότε, για κάποιους συγχωριανούς που….
“πήγαν στην Κορέα και
πολεμούσαν για ιδανικά… ιδανικά”
Θολά και κάποια πράγματα που…. έρχονταν από την… Κωνσταντινούπολη, την Κύπρο,
από τις… ληγμένες εφημερίδες του μπακάλη, τα ελάχιστα ραδιόφωνα….και τους επιστρέφοντες από την πόλη.
Και δύο…. γραφές στην παιδική μας μνήμη:
Μία στον τοίχο του φρέσκου συνεταιρισμού: “Όλοι για τον καθένα και ο καθένας για όλους”
και η άλλη στον μεγάλο στενόμακρο τοίχο:
Συλλαβίζαμε:
“Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα κ. Χάρτιγκ, αλλά περί αρετής”
Κομμάτι δύσκολο ΤΟΤΕ ,
και να το διαβάσουμε και να το καταλάβουμε.
Και βέβαια σχολείο, πολύ σχολείο, πρωί-απόγευμα ….. μελανοδοχεία, κονδυλοφόροι και πένες… καλλιγραφίας……!
και η βέργα του δασκάλου…! Και το “κρατητήριο”. ναι υπήρχε και…. κρατητήριο στα σχολειά….! απελευθέρωση, όταν άρχιζε η απογευματινή βάρδια.
.
Γύρω στο ’60….. ήρθε και το ρεύμα στο χωριό. Μαθητευόμενοι ηλεκτρολόγοι στις φρέσκες τότε σχολές “Πυθαγόρα”…. περνούσαν τα…. καλώδια και τους θορυβώδεις-εκρηκτικούς διακόπτες.
Όλα εξωτερικά (πού να σκάψουν τους λασποτσατμάδες).
Γυμνάσιο. Στην πόλη πλέον. Άθλια δωμάτια.
Νέα ονόματα μπηκαν στην ζωή μας: Ζούκης, Τόγκας, Τζάρτζανος , Μάζης, Λαζάρου……….!
Ονόματα σαν … ηλιοβασίλεμα. Καμιά σχέση με τον Άρη, τον Ρήγα , την Άννα, τα “φιλαράκια” μας στο Δημοτικό.
Και βεβαίως τα τρίπτυχα της…. μετεμφυλιακής “Παιδαγωγικής”:
Κουρείο- πηλήκιο-σχολείο: το τρίπτυχο(!) του καλού μαθη τ ο ύ
πειθαρχία- κηδεμ ώ ν – αποβολή: το τρίπτυχο του….κακού μαθητού
Κατάλληλο-Ακατάλληλο- εξομολόγησις: του τρίπτυχο του…. ανανήψαντος μαθητού
εκ του…. ΤΕΛΜΑΤΟΣ και της ΑΜΑΡΤΙΑΣ.
Εκ… του ΤΕΛΜΑΤΟΣ…… (!) Παιδιά 12-13 χρόνων (!)
Επιτρέπεται- Απαγορεύεται.
Κατάλληλο- Ακατάλληλο.
Πολλά τα όχι. Ελάχιστα τα ναι.
“Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις και πόνοις γιγνώσκεις…..”
το πρώτο κέρασμα…!
Π Α Ν Δ Α Ι Σ Ι Α και ΑΠΟΛΑΥΣΗ
Πρώτα η…. Πανδαισία:
Συλλαβική αύξησις. Χρονική… αύξησις.
Καταληκτικόν- ακατάληκτον.
Αποθετικόν-ημιαποθετικόν….
Μονόθεμα…. Διπλόθεμα.
Συνηρημένα- ασυναίρετα….
Οδοντικόληκτα- Χειλικόληκτα…..
Μονόπτωτα- Δίπτωτα
(Πληρώ την φιάλην ύδατος= μετά γενικής και αιτιατικής
Λέγω τινί τι= μετά δοτικής και αιτιατικής)……..
Και ΕΚΕΙΝΟ το “καθαρόν” και το… “μη… καθαρόν”.
Με την ΙΛΙΑΔΑ του Ομήρου να…. περιορίζεται σε 100-150 στίχους (!!!)
για χάρη του… “όπωπα”…….!
Απίστευτο και όμως αληθινό.
Αλλού η ΖΩΗ , αλλού η “ΓΛΩΣΣΑ” (!).
Αλλά
και η πρώτη επαφή μας με τις…. ματσαράγκες.
Ρώσσης , Χριστόπουλος, Παπανδρέου, Παπανικολάου…..
Επηυξημένοι τε και βελτιωμένοι.
“εν νεωτάταις εκδόσεσιν προς…. χρήσιν (!) των μαθητών της Β’ Γυμνασίου”
.
Μαθαίναμε την γλώσσα μας (!!!!!).
Έτσι μας λέγανε. “η γραυς, της γραός, τη γραΐ…..”
Μάθετέ το…. απ’ έξω.
Μάθετε να το λέτε….. σαν το… νεράκι….!
Και τώρα η…. ΑΠΟΛΑΥΣΗ:
Ιστορία:
“μειράκιον έτι ο Αθανάσιος Διάκος εθήτευσε επί τινα χρόνον εις μοναστήριον…..”.
Ιστορία…. (!!!)
“… εις την…. αμαξιτήν οδόν Ιτέας- Μπράλου…”,
“…. Ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος εσώθη διά….. της ωκυποδίας του…
ω, διατί να μη απέθνησκεν τότε….”
Ιστορία….!
Όποιος δεν την γνωρίζει, είναι αναγκασμένος να την…. επαναλάβει.
Η επανάληψη μας τρομοκρατούσε. Για μας σήμαινε…. ξανα-μανά διάβασμα.
Προς θεού. Να, ορίστε την…. μαθαίνω: “μειράκιον …. ο….. Αθανάσιος Διάκος……”
Παρέλειψες το “έτι”….! Αδιάβαστος και σήμερον (!)
(Ναι, φίλοι μου. Όλα “απ’ έξω” … “και… ανακατωτά”, “σαν νεράκι” , “σαν το… πατερ ημών”.
Α Κ Ρ Ι Β Ε Σ Α Ν Τ Ι Γ Ρ Α Φ Ο Ν (!) Παιδεία της ….. Φ Ω Τ Ο Τ Υ Π Ι Α Σ (!)
.
Η Άρχουσα, οι Μιστριώτηδες και οι Σκοταδιστές ήξεραν πολύ καλά τί…. κάνουν.
Έτσι βγαίνουν τα…. καλά παιδιά, στην….. κοινωνία μέσα.
Ή μάλλον….
Οι ε υ π ε ι θ έ σ τ α τ ο ι …. όπως λέγανε στην …. Ε Δ Ι Κ Η Ν τους (!!!!) γλώσσα.
Και τότε, όπως και σήμερα….!
Είναι η…. δικαίωση βλέπετε , μιας μακρόχρονης… παράδοσης:
“Τα συχαρίκια μας, τα συχαρίκια μας κυρά Κώσταινα. Ο γιος σου σήμερα στο σχολείο είπε (έκλινε) Ο Λ Ο το….. α λ έ κ τ ω ρ…… απ’ έξω”….! (Δημαρά, η μεταρρύθμιση που δεν έγινε)
Η…. Ε Ι Δ Η Σ Η στο “μικρό χωριό”. Όλο το “αλέκτωρ” ΑΠ’ Ε Ξ Ω (!)
Κάπως έτσι…. η αρχή της προκοπής μας….!
….. Και όταν η βαρυχειμωνιά,
μου πάγωνε τα χέρια,
στον ουρανό τα σήκωνα,
να ζεσταθούν,
στ’ αστέρια…
Υπέροχο: Χίλια πράγματα, σε δύο στίχους….!
αλλά….
δεν βλέπω ούτε το “έτι”, ούτε το “αλέκτωρ”, ούτε “την γραυν”….!
Ευτυχώς (!). Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ, Η ΕΝΙΑΙΑ, ΑΥΤΑΡΚΗΣ και ΜΥΡΙΟΣΗΜΑΝΤΗ
η Ελληνική ΜΑΣ Γλώσσα,
κράτησε ανόθευτη την ΔΙΚΗ της ΨΥΧΗ και όχι την….. “ε δ ι κ ή ν” τους.