Για τον συμβολισμό της εικόνας (από το Διαδίκτυο), δείτε σημείωση.Η εικόνα σίγουρα αποκτάει ενδιαφέρον, εάν υποθέσουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις απεικονίζεται το ίδιο πρόσωπο.
(Δημοσίευση με βίντεο μαζί, για την συμπλεγματική κριτική).
Παρατηρώντας την συμπεριφορά μας, πότε πρέπει να… ανησυχούμε:
.
ΟΤΑΝ την δική μας ανικανότητα, την καλύπτουμε, μειώνοντας τις ικανότητες των άλλων
.
ΟΤΑΝ από το μετερίζι του ατάλαντου, περνάμε στην (μόνιμα)αρνητική απορριπτική κριτική των πετυχημένων.
.
ΟΤΑΝ δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, “υποχρεώνουμε” τον άλλον να απολογείται διαρκώς για την όποια επιτυχία του.
.
ΟΤΑΝ την κοινωνική αποδοχή και προβολή του άλλου….. προσπαθούμε να την υπονομεύσουμε με όποια μορφή αμφισβήτησης ακόμη και συκοφαντίας,διασυρμού κλπ
.
ΟΤΑΝ την αποτυχία της αμφισβήτησης και υπονόμευσης που επιχειρήσαμε, την “αναβαθμίζουμε” σε προσωπικό φθόνο.
Και η κορύφωση: ΟΤΑΝ διαπιστώνουμε ότι ο φθόνος αυτός, τείνει να γίνει μίσος.
Το τίμημα:
Τα συμπλέγματα αυτά, είτε οφείλονται σε αισθήματα κατωτερότητας ή σε αισθήματα (φαντασιωτικής) ανωτερότητας, απόρροια κακών βιωμάτων και Παιδείας λαθεμένων προτύπων, αντίστοιχα, τα θεωρούμε ακίνδυνα για μας..
Νομίζουμε ότι βλάπτουμε μόνο τους άλλους. Λάθος. Βλάπτουμε και τον εαυτό μας.
.
Η αντικοινωνική αυτή συμπεριφορά, δηλαδή η διαρκής άρνηση της επιτυχίας των άλλων, με όποιο τρόπο κι αν εκφράζεται (υπόγειο, δυναμικό, συγκαλυμμένο, απροκάλυπτο…δες Βίντεο αμέσως μετά) μας κάνει μόνιμους θεατές της ζωής των άλλων, ποτέ πρωταγωνιστές (των όποιων δικών μας ΔΥΝΑΤΟΤήΤΩΝ).
.
Σχετικό βίντεο (2,5 λεπτά). Video link