Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, για παράδειγμα (σ’ αυτήν την υπόθεση εργασίας κατά πως λέμε) θα άρχιζε κάπως έτσι:
“Ανθρώπου τινός καταβαίνοντος, συνέβη τούτω λησταίς περιπεσείν…”
ΟΜΩΣ: Ο Ευαγγελικός Λόγος αγνόησε όλη αυτή την
συσ-σώρευση εξεζητημένων Γραμματικών και Συντακτικών επινοήσεων (Γενική απόλυτη / απρόσωπη σύνταξη / ετεροπροσωπία / περίτεχνοι κλιτικοί τύποι….κλπ).
.
Με άλλα λόγια, στο δίλημμα “Αττική διάλεκτος ή Κοινή Αλεξανδρινή” η νέα Θρησκεία δεν δυσκολεύτηκε να επιλέξει.
Κι αυτό επειδή ο Μέγας Αλέξανδρος και η Εποχή του είχαν ΗΔΗ πετύχει, 400 χρόνια πριν, το Ελληνικό Γλωσσικό “θαύμα”:
.
Η “αρχαία” Ελληνική Γλώσσα μπορεί, όταν ελεύθερα εξελίσσεται, να είναι και (!) ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ από όλα τα κοινωνικά στρώματα (!!!).
.
Έτσι, ο Χριστός, “θα πει”:
“Άνθρωπός τις κατέβαινεν και λησταίς περιέπεσεν…”.
.
Δηλαδή “μίλησε” (κατά τους Ευαγγελιστές) την αυθεντική, απέρριτη (!) επικοινωνιακή (ΟΧΙ ομφαλοσκοπική) αρχαία Ελληνική…..
…..Και απλοί άνθρωποι, της εργασίας και του καθημερινού μόχθου, έγιναν ΚΟΙΝΩΝΟΙ και κήρυκες του ΛΟΓΟΥ και της διδασκαλίας Του (ΕΙΚΟΝΑ Διαδικτύου).
.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Έτσι εξηγείται γιατί ο Εκκλησιαστικός λόγος, παρότι αυθεντικά αρχαιότροπος (Ελληνική Κοινή της Αλεξανδρινής περιόδου), είναι “άμεσα κατανοητός στο μεγαλύτερο μέρος του” / “δεν κουράζει, ακούγεται ευχάριστα”/ “αναπαράγεται εύκολα από τους πιστούς”/ “απομνημονεύεται το ίδιο εύκολα” κλπ
.
ΚΑΙ όλα αυτά, ανεξάρτητα από το επίπεδο μόρφωσης και ηλικίας των Πιστών.