Η έννοια “ιερότητα”, με το που θα πούμε ή θα ακούσουμε την αντίστοιχη φωνή(= λέξη), πλαισιώνεται αμέσως με συγκεκριμένα δεδομένα: Πίστη, συγκεκριμένη αρχιτεκτονική χώρων (ναοί), αγιοσύνη, προσευχή, υμνολογία, τελετές, σύμβολα, εορτολόγιο, προσκύνημα, αγιοτόπι, τρόπο ζωής…).
.
Δηλαδή με καθαρά, αμιγή ΘΡΗΣΚΕΙΑΚΑ δεδομένα.
.
Βέβαια, πολύ καλά κάνουμε και χαρακτηρίζουμε “ιερούς” ΚΑΙ τους αρχαιολογικούς μας χώρους. Για χίλιους δύο, ΑΛΛΟΥΣ όμως(!!!), λόγους.
.
Συγκεκριμένα: Κατά πολλές έννοιες (προγονικό πολιτισμικό-πολιτιστικό προϊόν, αγώνες προάσπισης, θυσία, αυτοθυσία, ομφαλοί Έθνους, μόχθος, ιδρώτας, Ιστορικά τεκμήρια παρουσίας και συνέχειας του Ελληνικού λαού κλπ), ΟΝΤΩΣ ΚΑΙ (!) ένας αρχαιολογικός χώρος είναι ΙΕΡΟΣ, για να μην πω…ιερότατος.
.
Μέχρι εδώ καλά.
.
Μετά είναι που χαλάει το πράγμα και χάνεται η μπάλα. Η εκ μεταφοράς (από…πρώτη παράγραφο) ΑΥΘΥΠΟΒΟΛΗ, οδηγεί ορισμένους στις γνωστές παγίδες και αγκυλώσεις….!
.
Συνεχίζεται