Η Θρησκεία μας δεν είναι μόνο ένα κήρυγμα ΑΓΑΠΗΣ, αλλά και μια διαρκής καταγγελία της ανθρώπινης Υποκρισίας.
“ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον….”, “…οι κεκονιαμένοι τάφοι…”,
τα ανεπανάληπτα “Ουαί υμίν….”
(Η εισαγωγή αυτή παρεμπιπτόντως, λόγω…. Σαρακοστής)
.
“Θύελλα αντιδράσεων…..” λοιπόν.
“Πρώτη είδηση στα διεθνή Μ.Μ Ε”
Η χειρονομία του νεαρού παίκτη, έθιξε λέει τις… “Δημοκρατικές ΜΑΣ ευαισθησίες”.
Πάνω που τις είχαμε… ξεχάσει!
Και όχι μόνο.
Κινδύνεψαν πρωτίστως και οι…. “Ανθρωπιστικές ΜΑΣ Αξίες”.
Πάνω που τις… ψάχναμε και αυτές !
.
Είναι…. ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ (!):
“Βρήκαμε (τον) ένοχο. Άρα, όλοι οι άλλοι είμαστε αθώοι”.:
Πράξεις, όπως αυτή του παίκτη, ήταν πάντα η…. “μια κάποια λύση”.
Τόσο που, όταν αργούσαν να φανούν, έπρεπε να τις εφεύρουμε.
.
Να τιμωρηθεί ο παίκτης. Γι’ ΑΥΤΟ (!) που έκανε.
Και
Όχι σαν μια ακόμη στρώση στο φτιασίδωμα
της… υποκρισίας ΜΑΣ.
Σημείωση: Μια και το σημείωμα προέκυψε… μικρόν το δέμας, έχουμε χώρο να θυμίσουμε σύντομα, την περιπετειώδη εννοιολογική…. υποτροπή (δείνωση) της λέξης: Πώς δηλαδή από το υποκρίνομαι=απαντώ, φτάνουμε στο υποκρίνομαι=προσποιούμαι, ψεύδομαι.
Υποκρίνομαι=απαντώ, αποκρίνομαι (η αρχική, από εποχής Ομήρου, σημασία)
Κατά συνέπεια, και αργότερα (6ος- 5ος αι.) Υποκριτής ονομάστηκε ο δεύτερος ηθοποιος που προστέθηκε και που απαντούσε (=υποκρινόταν) στον προεξάρχοντα του τραγικού θιάσου ( διαλεγόταν μαζί του).
Όμως, επειδή “Έστιν ουν η Τραγωδία μίμησις πράξεως…”, ο διάλογος των δύο και στην συνέχεια τριών ηθοποιών που υποδύονταν ήρωες του ποιητή, ήταν πλέον “υποκριτικός”, ως προϊόν μίμησης των πλαστών χαρακτήρων του δράματος.
Κατά συνέπεια, λόγω θεατρικής μίμησης, από πολύ νωρίς, ήδη από την Αλεξανδρινή Κοινή, οι λέξεις υποκρίνομαι, υποκριτής, υποκρισία θα νοηματοδοτηθούν, όπως… σήμερα. Υποκριτές θα χαρακτηρίσει και ο Χριστός τους Γραμματείς και Φαρισαίους, στην ονειρώδη επί του Όρους Ομιλία Του:
“Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι Υποκριταί…”.