Πόσο θεϊκή, πόσο ανθρωπινη, η πειθώ του Χριστού.
.
Να χωρίζει την ΙΣΤΟΡΙΑ σε ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ. “προ Χριστού”, “μετά Χριστόν”….!
.
Ας δούμε, όσο μπορούμε βέβαια, την ανθρώπινη (!) πλευρά του θέματος.
.
Εκτός από την έντιμη, ευθεία αποκάλυψη (δήλωση) της “ταυτότητάς” του
(γιος του Θεού), τον σκοπό εξαρχής της έλευσής του (Δεν ήρθα να καταλύσω, αλλά να συμπληρώσω…) και βέβαια την υπέρτατη και πολυώνυμη ΟΥΣΙΑ της ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΣΗΣ,
.
Η ΠΕΙΘΩ του Χριστού βασίστηκε, ανθρωπίνως(!!!), επιπλέον και:
.
1) στα Θαύματα
2) στις ομιλίες- κηρύγματα
3) στην αμεσότητα της φυσικής παρουσίας του
4) στην αξιοποίηση των απεριόριστων ΥΦΟΛΟΓΙΚΩΝ αρετών
του ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΥ λόγου (=η καθαυτό γλώσσα)
5) στην αυτοθυσία
.
(Σημείωση: Είμαστε στο ΑΛΛΟ άκρο της Βιβλικής Παντοδυναμίας:
“Είπε και……. εγένετο”, σαν να λέμε κάτι σε…. αποφασίζω και διατάσσω.
.
ΤΩΡΑ ο Χριστός θα στηρίξει την Θρησκεία του στην “πειθώ”,
το αφετηριακό συνώνυμο της συνειδητής ΠΙΣΤΗΣ).
.
Μέρος των ομιλιών και της πειθούς του είναι και οι ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ.
.
Με άλλα λόγια η “δραματοποίηση του λόγου”,
που ξεκινάει από την ημιτελή μορφή της, πιο γνωστή ως… παρομοίωση
(Ο ΟΜΗΡΟΣ ήδη την αξιοποίησε αριστοτεχνικά και κατά… κόρον) και
φτάνει στις πλήρεις και… αυτοτελείς “ιστορίες”= Παραβολές
.
Όλες οι παραβολές του Χριστού είναι “διαμάντια”.
.
Κριτήριό μου προσωπικό είναι το δίκαιο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, προοπτικά (=μελλοντικά), ΘΕΤΙΚΟ αντίκρυσμα της κάθε παραβολής.
.
Για παράδειγμα ο…. “εθελοντισμός” (αλτρουισμός), στην παραβολή του “Καλού Σαμαρείτη”.
.
Μία μόνο παραβολή, φαίνεται να διαφοροποιείται……!
Ποια και γιατί, σε επόμενο σημείωμα.